Ook ik deed er vaak aan mee! Ik noemde dat dan niet piekeren, maar analyseren. Als ik me niet goed voelde probeerde ik met mijn verstand daar een oorzaak en een oplossing voor te vinden. En soms vond ik die ook. Maar vaak ook niet. Want niet al onze problemen zijn rationele problemen. We zijn ook emotionele wezens. En emoties kunnen we niet altijd rationeel verklaren.
Soms kunnen we niet verklaren waarom we verdriet voelen, of waarom onze boosheid zo buiten proportie kan zijn, of waarom er een onderhuidse angst lijkt te knagen. Zeker als fijngevoelig persoon. We voelen immers ook veel van de buitenwereld, we voelen mee met onze partner, kinderen, vrienden of collega’s. Als we niet opletten blijft er telkens een stukje van dat gevoel hangen en weten we ’s avonds niet meer waar dat allemaal vandaan is gekomen. Of misschien zijn het emoties uit het verleden die plots in een bepaalde situatie de kop opsteken.
En toch had ik lang de overtuiging dat ik de oorzaak eerst moest kennen vooraleer ik van dat ambetante gevoel vanaf kon geraken. Nu weet ik dat dat niet hoeft. Emoties zijn emoties, en moeten niet rationeel verklaard te worden. Soms kan het helpen, maar zeker niet altijd. We hoeven er ons niet op blind te staren en ook als we ze niet begrijpen mogen de emoties er zijn. Het enige wat we dan kunnen doen is ze accepteren en voelen. En wonder boven wonder gaan ze dan ook vanzelf weer weg. Na regen komt zonneschijn. Héhé
